13.

Elizabeth

*tydzień później*

Delikatnie zastukałam w drzwi gabinetu ordynatora.
-Proszę.-usłyszałam po drugiej stronie, nie pewnie nacisnęłam klamkę i weszłam do środka.
-Dzień dobry.-przywitałam się, a on jak tylko mnie zobaczył uśmiechnął się smutno.
-O co chodzi panno Higgins?-zapytał i pokazał na krzesło naprzeciwko niego, abym usiadła.
-O to, o co pytam codziennie.-powiedziałam, a on tylko pokręcił głową.
-Nie mogłaś poczekać do obchodu?-zapytał ze śmiechem w głosie.
-Przykro mi, więc jak wyjdę dziś?-zapytałam i popatrzyłam na niego błagalnym wzrokiem.
-Tak wyjdziesz.-odparł.-Ale muszę przekazać Ci kilka informacji.-dodał.
-Jakich informacji?-zapytałam.
-Spokojnie Liz, tylko spokojnie.-zaczął mnie uspokajać, a ja coraz bardziej nie wiedziałam co mam o tym wszystkim myśleć.

*

-Liz, kochanie dziś wychodzisz.-po sali rozniósł się radosny głos Harrego. 

Niby ustaliliśmy że musimy żyć dalej, ale czy teraz jest taki sens?

-Wyjdź stąd.-powiedziałam.

-Słucham?-zapytał i lekko dotknął mojego ramienia.

-Wyjdź stąd!-krzyknęłam i odsunęłam się od niego w kąt sali.

-Liz co się stało?-zapytał patrząc wprost w moje oczy.

-Wyjdź stąd!-krzyknęłam jeszcze bardziej i osunęłam się po ścianie.

-Liz...

-Wynoś się!-zakryłam głowę rękoma.

-Ale...

-Harry lepiej wyjdź.-usłyszałam głos W.

Po chwili usłyszałam jak drzwi zamykają się, a obok mnie ktoś siada. Wiedziałam że to Willa.

Szybko wtuliłam się w nią i zaczęłam płakać.

-Spokojnie jestem tu, wszyscy jesteśmy.-powiedziała szeptem.-Damy radę.-dodała.

-Nie będę mieć dzieci.-wyszeptałam.

-Oczywiście że będziesz mieć.-zaczęła mówić, a ja rozpłakałam się jeszcze bardziej.-Zawsze chciałaś mieć trójkę, prawda?-zapytała, a ja tylko pokiwałam głową.-Dziewczynkę i dwóch chłopców, żeby bronili swojej siostry. Najlepiej jeden starszy a drugi młodszy.-mówiła dalej, z mojego gardła wydobył się nieznajomy dźwięk.-I tak będzie. Wszyscy będą mieć oczy po Harry, a ich nosy będą podobne do Twojego. Będziecie szczęśliwą rodziną.-powiedziała i delikatnie poprawiła moje włosy.

-Nie będzie tak.-odparłam i popatrzyłam w jej oczy.

-Będzie tylko musisz w to uwierzyć.-powiedziała.-Przejdziecie przez to razem.-dodała.

-Nie rozumiesz Willa.-szepnęłam.

-Czego nie rozumiem?-zapytała.

-Nie będę mieć dzieci.-powiedziałam spuszczając głowę w dół.

-Liz nie możesz tak myśleć.-odparła i podniosła mój podbródek do góry.

-Ale Willa ja...-przerwałam i nabrałam dużo powietrza w płuca.-Przez ten wypadek, stratę Diany nie mogę mieć już dzieci. Jestem bezpłodna.-mówiąc to patrzyłam w jej oczy, zbierały się w nich łzy.-Nie mogę mieć już nigdy dzieci, rozumiesz?-zapytałam, a po mojej twarzy spływały strumienie łez.-Rozumiesz?-ponownie zapytałam.

Brunetka nie powiedziała nic, przyciągnęła mnie do siebie i mocno przytuliła.

Nie mówiła nic.

I za to byłam jej wdzięczna.

Dzieliłam z nią mój ból.

Dzieliłam z nią moją rozpacz.

Dzieliłam z nią wszystko.

*

Czy teraz mój związek z Harrym ma jakiś sens?
Czy on będzie chciał ze mną dalej być?
Czy mnie zostawi?
Czy będzie przy mnie choćby nie wiem co?
-Liz musisz mu powiedzieć.-usłyszałam przy uchu głos mojej siostry.
Popatrzyłam na chłopaka siedział przed nami i wpatrywał się w okno.
Wracaliśmy do domu.
Wyszłam ze szpitala, powinnam się cieszyć.
Ale z czego?
Że żyję?
Pokręciłam głową.
To nie ma sensu.

*

Weszłam do salonu.
Siedział na kanapie i wpatrywał się w telewizor, mogę założyć się że nie słuchała tego co w nim mówili.
-Harry?-zapytałam szeptem, chłopaka momentalnie popatrzył w moją stronę.
W jego oczach widać było łzy.
-Przepraszam.-powiedziałam znów i przysiadłam obok niego.
-Nie masz za co przepraszać, rozumiem.-odparł.
-Mam, to moja wina, ja naprawdę nie chciałam tego wszystkiego.-powiedziałam a po moich policzkach zaczęły spływać łzy.
-Nie prawda, to był wypadek.-zaprzeczył.
Pokręciłam głową.
-Przepraszam.-powiedziałam znów.
-Liz nie masz za co mnie przepraszać.-odparł.
-Mam.-powiedziałam i wstałam z kanapy.-To koniec Harry.-mówiąc to nie mogłam patrzeć na jego twarz.
-Słucham?-zapytał i po chwili staną obok mnie.
-To koniec.-powtórzyłam a mój głos załamała się.
-Dlaczego? Bo straciliśmy dziecko?-zapytał a ja pokręciłam głową.-To dlaczego?-zapytał, a ja stałam i nie mogłam nic powiedzieć.-Powiedź mi dlaczego!-krzyknął.
-Tak będzie lepiej.-odparłam.
-Lepiej? Żartujesz Liz, prawda?-zapytał i złapał mnie za ramiona.
-Nie Harry, nie żartuje.-szepnęłam.
-Cholera Liz!-krzyknął i odwrócił się do mnie plecami.-Powiedź dlaczego.-dodał.
-Bo....
-No dalej, czekam.-pośpieszał mnie.
-Bo już Cię nie kocham.-wyszeptałam.
-Że co?-zapytał i popatrzył w moją stronę.-Powtórz!-w moich oczach zbierały się łzy.-Powiedź to jeszcze raz!
-Nie kocham Cię.
Patrzył na mnie z pustką w oczach.
Moje serce rozbił się na milion kawałków.
-Czy kiedykolwiek mnie kochałaś?-zapytał.
 Chciałam krzyczeć że dalej go kocham, ale nie mogłam.
-Cisza mówi sama za siebie.-powiedział po chwili.-Te wszystkie słowa które mi mówiłaś były jednym wielkim kłamstwem!-krzyknął.-Mam tylko pytanie. Dlaczego chciałaś mieć dziecko ze mną skoro nic do mnie nie czujesz?-zapytał.
-Harry...
-Nie, lepiej nic nie mów.-przerwał mi.- Jesteś potworem, nie człowiekiem Liz.-powiedział i wybiegł z salonu.
Jestem głupia.
Po mojej twarzy zaczęły płynąć strumienie łez.
Moje serce rozpadło się na milion kawałków.
A to wszystko na własne życzenie.
Ale tak będzie lepiej dla niego.
Znajdzie sobie dziewczynę z którą będzie mógł założyć pełną rodzinę.
Zasługuję na to.

***

Przepraszam za wszystkie błędy.

Nic nie mówię, bo to nie ma sensu...

Dziękuje za te 2 komentarze pod 12 ;))
Kocham Was ♥♥♥

Zapraszam na:

Stay out from me 

&

One day 

&

Four Other Worlds